19. "Rozwiązanie"

   Wyparowała ze mnie cała odwaga. Kiedy stanął za mną Paul zaczęłam żałować, że go zawołałam. Pomyślałam, że to jeszcze nie jest najlepszy moment, by pokazywać mu fotografie. Chwyciłam jego dłonie i oplotłam się jego ramionami. Oparł brodę o moje ramię. Poczułam na szyi jego szorstki zarost. Mój mózg zaczął pracować na najwyższych obrotach i wtedy wpadło mi coś do głowy.
   - Coś się stało? 
   - Nie... Dlaczego coś miałoby się stać?
   Mój wyraz twarzy musiał być co najmniej dziwny, gdyż Landers przypatrywał mi się dłuższą chwilę.
   - Słowa "musimy porozmawiać" zawsze brzmią złowieszczo. - wzdrygnął się z udawanym przerażeniem - Czy to słyszane od mamy po powrocie z wywiadówki, czy od kobiety z którą się jest... - zastanowił się - W sumie od przyjaciela też...
   Nadszedł moment, w którym postanowiłam wcielić w życie mój plan B.
   - Dobra, dobra. Nie zagaduj, tylko mów kiedy ta impreza u ciebie.
   Tym razem to jego wyraz twarzy był komiczny. Patrzył na mnie z jedną brwią uniesioną ku górze i ustami wygiętymi w nieodgadniony grymas.
   - To ja robię jakąś imprezę?
   - Till bębni mi o tym od tygodnia...
   Uniósł obie brwi, co spowodowało, że na jego czole pojawiło się kilka zmarszczek, które ani trochę nie ujmowały mu jego uroku. Odsunął się ode mnie i wyszedł z pokoju. Pobiegłam za nim modląc się, by Till nie nawalił.
   - Lindemann, jak to się stało, że ty wiesz wcześniej ode mnie o imprezie, którą rzekomo organizuję? - zapytał podpierając się pod boki.
   Till jako trzeci sprezentował minę typu "czego chcesz ode mnie człowieku?". Stojąc za Paulem zaczęłam ostro gestykulować z nadzieją, że mój opiekun zrozumie o co chodzi. Przeniósł ukradkiem wzrok z gitarzysty na mnie i odchylił głowę do tyłu, jakby chciał powiedzieć "ok, rozumiem".
   - Nie mam pojęcia jak to się stało. - odparł z uśmiechem.
   - Och, czyżby?
   - Oj, stary przestań się czepiać. Przecież każdy wie, że najlepsze imprezy są zawsze u ciebie, czy to jest moja wina?
   Dotychczas średniego wzrostu Paul urósł z dumy o jakieś 20 cm. Wychyliłam się zza niego i uniosłam dwa kciuki, na co Till odpowiedział dyskretnym uśmiechem. 
   - No dobra, skoro już mnie wrobiłeś, to nie mam wyjścia... - podrapał się po głowie - Żeby nie tracić czasu, proponuję jutrzejszy wieczór. Powiadom kogo możesz, ja będę zajęty.
   Objęłam go za szyję i pocałowałam w kark.
   - Jest już późno, to może zostaniesz na noc?
   Oboje z Paulem wlepiliśmy spojrzenia w Tilla. W odpowiedzi wzruszył ramionami.
   - No co? Stary, może ona kiedyś za ciebie wyjdzie, a jakby coś ci się stało, to oczywiście byłoby na mnie. Powie mi później, że naraziłem jej męża.
   Wymieniliśmy z Landersem spojrzenia i parsknęliśmy śmiechem. 
   - Chciałbym, ale muszę wracać, nie mam tu swoich rzeczy. - zarzucił kurtkę na ramiona. Nadstawił policzek do pocałowania, poklepał Tilla po plecach i udał się do wyjścia.
   - Jutro o 20. - rzucił przez ramię i wyszedł.
   Kiedy drzwi się zatrzasnęły, Till wstał, podszedł do mnie, wziął mnie za rękę i zaciągnął na kanapę. Usiadł a mnie posadził sobie na kolanach. 
   - Co to było? - zapytał nie kryjąc zdziwienia.
   - To był mój plan ratunkowy. - wyjaśniłam lakonicznie.
   - W którym wziąłem udział mimo, że o nim nie wiedziałem? Przed czym musiałaś się ratować?
   - Oj, Till... - jego spojrzenie dało mi do zrozumienia, że nie odpuści, dopóki nie dowie się o co chodzi - Chciałam pokazać Paulowi te cholerne zdjęcia, ale kiedy był już w drodze do pokoju, doszłam do wniosku, że jednak nie... Nie patrz tak na mnie! Nic lepszego nie przyszło mi do głowy.
   Uśmiechnął się serdecznie i przytulił mnie tak mocno, że oczy mało nie wypadły z oczodołów. 
   - W prawdzie to jestem ci wdzięczny. Imprezy u Paula są na prawdę godne.
   - Wiem, przekonałam się o tym podczas wieczorku zapoznawczego... Czułam wysoki poziom imprezy cały następny dzień i powiem ci, że to wcale nie było miłe.
   W odpowiedzi otrzymałam głośny rechot. Skarciłam go wzrokiem i podreptałam do łazienki. 

Następnego dnia, przedpołudnie...

   - Będziesz miała gościa.

   - Kogo?

   - Alex wpadnie. Doom dzwonił, że masz na siebie uważać, bo gdy powiedział jej o imprezie, to, cytuję "zaczęła biegać od szafy do komody twierdząc, że nie ma się w co ubrać". Ma w planach dokładny przegląd twoich ciuchów.

   Uśmiechnęłam się. Już wyobraziłam sobie puste półki, a ciuchy, które je zapełniały leżące na środku pokoju tworząc sporych rozmiarów piramidę.

   - Tak na prawdę, to nie zamierzam się jakoś specjalnie stroić... Założę to co zawsze.

   - A wiesz, że między innymi za to tak cię uwielbiam? Niby chodzisz na zakupy, ale nie traktujesz tego jak swego rodzaju sport, nienawidzisz się stroić w jakieś kiecki, buty na obcasie... 
   Posłałam mu promienny uśmiech.
   - A jednak, mam jedną wadę... Nie oglądam z tobą meczów. 
   Pokiwał głową i wrócił do przeglądania zawartości barku. Co chwila wyciągał jakąś butelkę, oglądał ją ze wszystkich stron, coś mamrotał pod nosem i odkładał ją na miejsce. Zainteresowana jego poczynaniami podeszłam do niego i oparłam się o ścianę.
   - Co robisz?  
   - Patrzę co by tu zabrać do Paula... Nie wypada tak z pustymi rękami iść.
   - Ja bym ci radziła kupić po prostu piwo. - wzruszyłam ramionami - Najlepsze, co może być na imprezę, do tego każdy z naszej paczki lubi, więc myślę, że mamy problem z głowy.
   Usłyszałam dzwonek do drzwi. Byłam pewna, że wiem, kogo tam zastanę. Nie myliłam się. 
   - Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.
   - Podobnie się czuję. - odparła Alex i przekroczyła próg. Zamknęłam drzwi i podreptałam za nią do salonu. Przywitali się z Tillem i ruszyłyśmy do mojego pokoju.
   Stało się dokładnie tak, jak podejrzewałam. Alex otworzyła komodę i jednym ruchem wyrzuciła z niej ubrania, po czym usiadła obok świeżo utworzonej sterty i spojrzała na mnie niemal błagalnie.
   - Laura, pożycz mi coś, błagam.
   Parsknęłam śmiechem widząc jej spojrzenie. 
   - Przecież byłyśmy nie dawno temu na zakupach.
   - Wiem, ale coś mi nie pasuje i pomyślałam, że nie zostawisz mnie w potrzebie... Bo nie zostawisz, prawda?
   - Wybieraj.
   Ulga która malowała się na jej twarzy poprawiła moje samopoczucie. Usiadłam na parapecie i wbiłam wzrok w niebo.
   Nie wiem ile czasu minęło. Pochłonęły mnie myśli, które krążyły wokół Olivera i jego szantażu... Mam nadzieję, że na imprezie nie zrobi czegoś głupiego, co miałoby wszystkim popsuć zabawę...
   Poczułam delikatne dźganie w ramię. Alex stała obok mnie z rękami za plecami i uśmiechała się niewinnie.
   - A to mogę? - zapytała i pokazała mi swoją zdobycz. Czarny gorset, w tyle wiązany wstążką, z ćwiekami przy biuście. 
   - Jasne, bierz.
   - Dziękuję. - rozpromieniła się - A wiesz bo do tego by mi świetnie pasowały te twoje potargane spodnie i tak sobie pomyślałam...
   - Nie ma problemu.
   - Dziękuję! - uściskała mnie, uśmiechając się rozbrajająco. Szybko jednak uśmiech znikł z jej twarzy. - Ale dlaczego tak posmutniałaś?
   - Ja? - odparłam potrząsając głową - Wydaje ci się, dziś impreza u mężczyzny mojego życia, dlaczego mam być smutna?
   - Tak mi się jakoś wydawało... Na pewno wszystko jest ok?
   - Tak, czuję się świetnie. - puściłam jej oko. - Ja chyba założę glany, czarne spodnie, te z łańcuchem i czerwony top.
   - No i pięknie! Lauri, uciekam już, muszę jeszcze przypilnować Schneidera, żeby nie wybrał się w tym swoim domowym, obrzydliwym dresiku. - wykrzywiła się - Do zobaczenia wieczorem!
   I poszła. Spojrzałam na ciuchy, które zakrywały niemal całą podłogę pokoju. Westchnęłam i zabrałam się za układanie ich na swoje miejsce.

Wczesny wieczór...

   - Till, do cholery szybciej! - ponaglałam Lindemanna, ale on najwyraźniej nic sobie z tego nie robił - Czy my zawsze musimy zjawiać się jako ostatni?

   - Bez nerwów, Lauri.

   Wyrwałam mu z ręki część piw i z naburmuszonym wyrazem twarzy ruszyłam do garażu. Usłyszałam, że Till coś mamrocze pod nosem. Zignorowałam to i wyszłam z domu nie odmawiając sobie trzaśnięcia drzwiami. 

Wieczór, dom Paula...

   Zjawili się wszyscy. Alex faktycznie dopilnowała, by jej mężczyzna wyglądał idealnie. Mimo, że wyglądał świetnie w motocyklowych butach, czarnych spodniach, koszuli i ułożonych na żelu włosach, jego mina zdradzała, że nie czuje się najlepiej. 

   - No czeeeść, kochaniutcy! 

   Schneider przywitał się z nami wesoło i pomógł uporać się z piwem. Poczułam szarpnięcie. Alex ciągnęła mnie w stronę sypialni mojego mężczyzny. Zamknęła za sobą drzwi i przebiła mnie wręcz wzrokiem na wylot. 

   - Laura, możesz mówić co chcesz, możesz się wykręcać, ale wiedz, że mnie nie oszukasz. Widzę przecież, że coś jest nie w porządku, ty nie potrafisz ukrywać emocji.

   - Potrafię... - zaprzeczyłam przez zaciśnięte zęby.

   Położyła swoje dłonie na moich ramionach, by nieco mnie uspokoić. Trzeba było jej przyznać, że jest spostrzegawcza. A może ja faktycznie tak źle wyglądam?

   - W takim razie musisz od długiego czasu coś w sobie dusić... - przyglądnęła mi się - Nieumalowana, zdenerwowana, zmartwiona. To musi być gruba sprawa. Przecież wiesz, że możesz mi powiedzieć. 

   Zza zamkniętych drzwi dochodziły odgłosy muzyki i bawiących się mężczyzn. Westchnęłam.

   Drzwi otworzyły się z hukiem i w progu stanął Flake. Trzymał się za brzuch, a z oczu ciekły mu łzy.

   - Dziewczyny chodźcie! Schneider włączył jakieś obciachowe disco!

   Mimo podłego humoru Flake i muzyka, którą usłyszałam podziałała na mnie rozweselająco. Chwyciłam Alex za rękę i pociągnęłam do salonu Paula, gdzie impreza trwała w najlepsze. 

   Szybko odnalazłam wzrokiem Landersa i porwałam go do tańca. Widząc jego zadowoloną buzię, uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. 

   Zauważyłam, że Richard nerwowo przytupuje nogą. 

   - Paul? Co z Richardem?

   Landers zerknął przelotnie na swojego przyjaciela.

   - Nie wiem. Jakiś taki dziwny jest...

   - Pójdę do niego.

   Przedarłam się przez grupę bawiących się ludzi i stanęłam obok Reesha. Przytuliłam się do niego.

   - Dlaczego nie bawisz się z innymi? - zapytałam. Wzruszył ramionami.

   - Nie mam ochoty na zabawę.

   - Dlaczego? Co się stało, martwię się o ciebie. 

   Nie spodziewałam się takiej reakcji. Reesh osunął się po ścianie i siadając na ziemi zaniósł się płaczem. Uklękłam obok niego i przeczesałam palcami czarne włosy mojego braciszka. Obrócił ode mnie twarz i szlochał w rękaw.

   - Kruspe, gadaj co się dzieje!

   - Jestem świnią! Podłą, nic nie wartą świnią! - mimo, że krzyczał głośno, muzyka i głosy pozostałych go zagłuszyły - Laura, możesz mnie od razu zabić!

   - Ale powiedz o co chodzi!
   - To ja! - wskazał gorączkowo na siebie - Te zdjęcia to ja! Paul mnie denerwował, więc chciałem coś zrobić! Kiedy dowiedziałem się, że Oliver się w tobie zakochał, ustaliłem z nim wszystko! Te zdjęcia to w pewnym sensie fotomontaż! Te zdjęcia przedstawiają Paula z jego byłą żoną, kolega, który się na tym zna naniósł na nie zmienione daty... Chciałem się zemścić na Paulu, nie na tobie.
   - Co?!
   Mój ryk sprawił, że muzyka ucichła, a wszyscy gapili się na płaczącego Richarda i mnie, stojącą nad nim z morderczym wyrazem twarzy. Fotomontaż? Chęć zemsty? I to wszystko zrobił Richard? Richard, który był dla mnie tak ważny, którego kochałam jak innych?
   - Reesh, jesteś pieprzoną gnidą i sukinsynem. 
   Obróciłam się i zamknęłam się w sypialni Paula mocno trzaskając drzwiami.